Edukacja na rzecz pokoju

Rozmieszczenie zasobów naturalnych na kuli ziemskiej nie jest równomierne. Były one, i niewątpliwie jeszcze będą, przyczyną brutalnych konfliktów między jednostkami i społeczeństwami. Edukatorzy na rzecz pokoju są zainteresowani bardziej sprawiedliwymi i rozsądnymi metodami dzielenia się zasobami ziemi i powinni omawiać sposoby rozwiązywania niektórych konfliktów, ale zwykle koncentrują się na samych konfliktach i ich przyczynach strukturalnych. Edukacja na rzecz pokoju jest oparta na takim rozumieniu terminu pokój, które wykracza poza powszechne jego rozumienie, czyli brak wojny — pokój może być opisany przez poszukiwanie sprawiedliwości i zrozumienie strukturalnych form wyzysku i niesprawiedliwości.

Nie trzeba przekonywać o konieczności edukacji na rzecz pokoju — jest ona konieczna, by lepiej zrozumieć konflikty oraz osiągnąć wzajemny szacunek, który zmniejszy prawdopodobieństwo konfliktu, a także, by zdobyć umiejętność zmiany sytuacji z potencjalnie niebezpiecznej w pokojową. Potrzebujemy bowiem prawdziwego prawa do życia dla każdego, rzeczywistego szacunku dla wszystkich — nawet tych z nas, którzy popełnili błędy. Edukacja na rzecz tolerancji, zrozumienia międzykulturowego, a co najważniejsze, edukowanie na temat przyrodzonego i powszechnego charakteru praw człowieka to ważne drogi do osiągnięcia tego celu.

Lata 2001–2010 zostały ogłoszone Międzynarodową Dekadą na rzecz Kultury Pokoju i Niestosowania Przemocy dla Dobra Dzieci Całego Świata (Dokument ONZ A/RES/53/25). W Międzynarodowym Stowarzyszeniu Badań na rzecz Pokoju, utworzonym dzięki wsparciu UNESCO, działa Komisja Edukacji na rzecz Pokoju, która skupia edukatorów specjalizujących się w promowaniu kultury pokoju.

źródło: “Kompas. Edukacja o prawach człowieka w pracy z młodzieżą”