Prawo do rozwoju

Prawo do rozwoju zostało sformułowane i przyjęte na forum międzynarodowym po kilkudziesięciu latach dyskusji. W 1986 roku ONZ proklamowała Deklarację Prawa do Rozwoju, która w artykule pierwszym opisuje rozwój jako nienaruszalne prawo człowieka, na mocy którego każda osoba i wszystkie ludy są uprawnione do uczestnictwa w, przyczyniania się do i korzystania z rozwoju gospodarczego, społecznego, kulturalnego i politycznego, w którym wszystkie prawa człowieka i podstawowe wolności mogą być w pełni realizowane.

Przyjęcie prawa do rozwoju przez społeczność światową miało przełomowe znaczenie dla rozumienia pomocy rozwojowej. Konsekwencją prawa do rozwoju jest bowiem fakt, że kraje uboższe mają prawo do pomocy ze strony krajów bogatszych, a kraje bogate mają obowiązek udzielania wsparcia krajom biedniejszym w redukcji ubóstwa. W ten sposób pomoc rozwojowa przestała być jedynie i oznaką dobrej woli państw bogatych, ale stała się ich zobowiązaniem na arenie międzynarodowej. Co więcej pomoc świadczona uboższym nie może być podporządkowana interesom politycznym czy gospodarczym krajów Północy (co w praktyce niestety ma miejsce bardzo często), gdyż jej celem jest w pierwszej kolejności wypełnienie obowiązku w stosunku do ludzi ubogich w krajach globalnego Południa. Istotą każdego prawa człowieka jest bowiem fakt, że z praw jednej strony wynikają konkretne zobowiązania dla drugiej.

Kraje Północy uznają – przynajmniej w deklaracjach – swoje zobowiązania wobec krajów Południa. Wszystkie zobowiązały się do realizacji Milenijnych Celów Rozwoju przyjętych w 2000 roku na szczycie ONZ. Ponadto kraje Unii Europejskiej obiecały krajom Południa, że do 2015 roku zwiększą swoją pomoc rozwojową do 0,7 proc. produktu krajowego brutto (PKB), a już w 2010 roku odsetek ten powinien wynosić 0,56 proc. PKB. Cele dla Polski, jako jednego z nowych krajów członkowskich UE, są niższe i wynoszą: 0,17 proc. PKB w 2010 roku i 0,33 proc. PKB w 2015 roku.

źródło: www.pah.org.pl